وضعیت اشتغال در مناطق روستایی ایران طی سال های 1385 ـ 1335 (مطالعۀ موردی: مناطق روستایی استان اصفهان)

از گذشتۀ دور تا کنون، اشتغال در ترقی و توسعۀ جامعۀ بشری نقش بسزایی داشته است و در سال­های اخیر، اهمیت اشتغال در همۀ ابعاد زندگی افراد به‎وضوح دیده می­شود. پژوهش پیش رو که از نوع توصیفی ـ تحلیلی است با هدف بررسی روند اشتغال در مناطق روستایی کشور طی دوره­های گذشته (1385-1335)، به‎صورت موردی در مناطق روستایی استان اصفهان انجام گرفته است. به‎منظور دستیابی به‎اهداف پژوهش، اطلاعات مورد نیاز را با تکیه بر مستنندات مرکز آمار طی سال­های 1335 تا 1385، جمع‎آوری‎کرده و به‎کمک نرم‎افزارهای gis و excel اقدام به ترسیم نمودارها و نقشه‎های مورد نیاز شد. نتایج پژوهش نشان داد، شاخص­های جمعیت در سن فعالیت و میزان بیکاری در مناطق روستایی استان افزایش داشته و شاخص­های جمعیت فعال، نرخ عمومی فعالیت، نرخ واقعی فعالیت و نرخ اشتغال، از روند کاهنده‎ای پیروی کرده است؛ به این صورت که نرخ اشتغال در سال 1385 نسبت به سال 1335 در مناطق روستایی استان اصفهان حدود 5/8 درصد کاهش داشته است. همچنین نتایج پژوهش گویای آن است که طی دوره­های مورد بررسی، اکثر شاغلان روستاهای استان اصفهان از بخش کشاورزی به سمت فعالیت در بخش­های دیگر، به‎ویژه خدمات تمایل دارند. درمجموع در ناحیۀ دشتی تعداد شاغلان در بخش­های صنعت و خدمات افزایش داشته و در بخش کشاورزی کاهش یافته است. در ناحیۀ خشک و بیابانی تعداد شاغلان بخش­های کشاورزی و صنعت کاهش و تعداد شاغلان بخش خدمات افزایش یافته و در ناحیۀ کوهستانی معتدل، همانند دو ناحیۀ دیگر، شاغلان بخش کشاورزی کاهش‎یافته و شاغلان بخش­های صنعت و خدماتی نسبتاً تغییر نکرده است.